PARADOKS

AMA YAZGISINI YALDIZLI ÇOKOMEL KAĞITLARI GİBİ,TIRNAKLARIYLA DÜZELTEMİYOR İNSAN ..

İçimde büyütmeye başladığım çığdan korkuyorum şu sıralar..

Beni hiçbir şeyin üzmemesi,mutlu edememesi bana yavaş yavaş sonumun geldiğini hissettiriyor.

Yavaş yavaş tükeniyorum.

Tükenip bir toz parçasına dönüşüyorum. 

Kendimi nasıl yıpratmışsam,nasıl parçalamışsam demek ki.. 

Herşeyi sıradanlaştırmışım artık. 

Herşey benım için öyle basit görünüyor ki. 

Yaşamak basit 

O hissetmek için çırpındığım duygular basit 

Aşık olmak mesela en fazla 5 dakika 

Acısını çekmek artık birkaç salise 

Ve 

Ölüm fikri o kadar ürkütücü değil 

Ne oluyor ? 

Neden böyle oluyor ? 

Bunları bile sormaktan öyle acizim ki. 

Bana neler oluyor ? 

Bununla ilgili zerre fikrim yok 

Artık insanlarla bir araya gelmek bile istemiyorum. 

Konuştukça kırıyorum onları,hırpalıyorum. 

Daha kötüsü sonradan bu duruma üzülemiyorum bile. 

Kendimi kendi dünyama kapadım. 

Sanki tüm bu kainat ayaklarımın altından gün be gün kayıyor. 

Hissediyorum. 

İçimdeki manevi boşluğun verdiği acıyı hissediyorum. 

Boğazıma bir el yapışmış sanki 

Bu saatten sonra diyor 

Hiçbir şeyin önemi yok. 

Var ya da yok. 

Tüm bu duyguların bedensel ağırlığını yaşıyorum sadece. 

Bunları düşünmüyorum bile. 

Yani görünüşte mutluyum. 

Ama içimden de mutlumuyum. 

Bilmiyorum. 

Bildiğim tek şey boş,her şey ,herkes bomboş. 

İstediğim tek şey 

Bir kadın mısrası olan şu ömrüme bir parça huzur .. 

* 

‘’Sonra içime ve hatta dışıma kapandım. 

Küsmek gibi bir şey. 

Bir çeşit gölge fesleğeni. 

Bir çeşit olmayan hayat. 

Zaten hiçbir şeyi kararında bırakamamak ve ortasını bulamamak gibi bir sorunum var benim. 

Epeyce göçebe yaşadım, sadece iki valizim oldu. 

Bir yığın insan tanıdım. 

Ama hep yalnızdım.” 

NOT : 

ÇÜNKÜ İNSAN BAZEN ÇOK ÖZLER